غروب شانه هایت کم بود

ابری در من می گریست

اخر تو میدانی

سخت پائیز است

رگ های من سرد سرد

چیزی در گرمیت  می جوید

جاودانه مرا بخواه

ترا طلب کرده ام

روحم اغشته به تو ست

سایه می شوم در پس

سایه ات

ساکت و اشفته

همچو همیشه

چشمانم پر و خالی میشود

قلبم نه! سخت سنگین است

بغضم شکسته و

از این روزهای خاکستری و فانوس های بی فروغ

جز تو چیزی به یاد نمی ارم

غبار سربین دل تنگی

به حوصله در من نشسته است

انگار

زخمی در قلبم

دیریست به بار نشسته است

سرد سردم و اشکم بند نمی اید

اخر چه می شود کرد 

پائیز است

بی برگی از بهار

پائیز است

پائیز... 

چه سخت است نیست بودن  در جهانی پر ز بودن